۱۰ سیاره‌ای که شاید "جیمز وب" در آنها حیات بیابد

آفتاب‌‌نیوز :

بر اساس داده‌های سایت اکتشاف سیارات فراخورشیدی ناسا، دانشمندان از سال ۱۹۹۵ و کشف و تایید اولین سیاره فراخورشیدی که به دور ستاره‌ای شبه خورشید می‌چرخد، تاکنون بیش از ۴۰۰۰ سیاره فراخورشیدی شناسایی کرده‌اند. بیش از نیمی از این اکتشافات توسط تلسکوپ فضایی کپلر ناسا که در سال ۲۰۰۹ پرتاب شد، صورت گرفته است و پس از فعال شدن تلسکوپ فضایی جیمز وب این امید می‌رود اکتشافات بیشتری درباره آنها صورت گیرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به گزارش پایگاه اسپیس، یک سیاره برای اینکه دارای حیات تلقی شود باید نسبتا کوچک و دارای کوهها و صخره‌ها باشد و در یک فاصله منطقی به دور ستاره اش بگردد تا آب به صورت مایع در سطح سیاره بتواند وجود داشته باشد. سیاره فراخورشیدی یا سیاره غیرخورشیدی(Exoplanet یا Extrasolar planet) سیاره‌ای است که بیرون از منظومه خورشیدی قرار دارد و به دور یک ستاره(غیر از خورشید) در حال گردش است.

در این خبر قصد داریم ۱۰ نمونه از سیارات فراخورشیدی مشهور شبه زمین را که تاکنون شناسایی شده است را معرفی کنیم.

گلیز ۶۶۷ سی‌سی(Gliese ۶۶۷ Cc)

طبق گفته آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، این سیاره فراخورشیدی که تنها ۲۲ سال نوری از زمین فاصله دارد، حداقل ۴.۵ برابر جرم زمین را داراست. گلیز ۶۶۷ سی‌سی تنها در عرض ۲۸ روز یک دور به دور ستاره میزبان خود می‌چرخد، اما این ستاره یک کوتوله قرمز است که بسیار سردتر از خورشید است، بنابراین تصور می‌شود که این سیاره فراخورشیدی در منطقه قابل سکونت قرار دارد. با این حال، گلیز ۶۶۷ سی‌سی که توسط تلسکوپ ۳.۶ متری رصدخانه جنوبی اروپا در شیلی کشف شد ممکن است به قدری در نزدیکی این ستاره بچرخد که توسط شعله‌های این کوتوله قرمز پخته شود.

کِپلِر-۲۲بی(Kepler-۲۲b)

کپلر-۲۲بی در فاصله ۶۰۰ سال نوری از ما قرار دارد. این اولین سیاره کپلر بود که در منطقه قابل سکونت ستاره والدش کشف شد، اما گفتنی است این سیاره به طور قابل توجهی بزرگتر از زمین است و اندازه آن حدود ۲.۴ برابر اندازه سیاره ما است. مشخص نیست که این سیاره ابر زمین، صخره‌ای، مایعی یا گازی است. یک اَبَرزَمین یک سیاره غیرخورشیدی با جرمی بیشتر از زمین است. کپلر-۲۲بی هر چند از زمین ما کمی بزرگتر است، اما هر ۲۹۰ روز یک‌بار گردش مداری خودش را به دور ستاره میزبانش تکمیل می‌کند. این سیاره فراخورشیدی به دور یک ستاره گروه G مانند خورشید ما می‌چرخد، اما این ستاره کوچکتر و سردتر از زمین است.

کپلر-۶۹سی (Kepler-۶۹C)

کپلر-۶۹سی که حدود ۲۷۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد، حدود ۷۰ درصد بزرگتر از زمین است. بنابراین محققان در مورد ترکیب آن مطمئن نیستند. این سیاره هر ۲۴۲ روز یک بار به دور ستاره خود می‌چرخد. درخشش ستاره میزبان کپلر-۶۹سی حدود ۸۰ درصد همانند خورشید است و به نظر می‌رسد این سیاره در منطقه قابل سکونت قرار دارد.

کپلر ۶۲-اف (Kepler-۶۲f)

به گفته ناسا، این سیاره حدود ۴۰ درصد بزرگتر از زمین است و به دور ستاره‌ای بسیار سردتر از خورشید ما می‌چرخد. با این حال این سیاره هر ۲۶۷ روز یک بار به دور ستاره خود می‌چرخد و همین امر کپلر ۶۲-اف را کاملا در منطقه قابل سکونت قرار می‌دهد. در حالی که کپلر-۶۲ در فاصله‌ای نزدیک‌تر از فاصله زمین به خورشید، به دور ستاره کوتوله قرمزش می‌چرخد اما این ستاره نور بسیار کمتری دارد. کپلر ۶۲-اف در فاصله ۱۲۰۰ سال نوری از ما قرار دارد و به دلیل اندازه بزرگش، در محدوده سیارات سنگی مهم قرار دارد.

کپلر-۱۸۶اف(KEPLER-۱۸۶F)

این سیاره حداکثر ۱۰ درصد بزرگتر از زمین است و هر چند در لبه بیرونی منطقه سکونت قرار دارد اما به نظر می‌رسد که در منطقه قابل سکونت ستاره خود زندگی می‌کند. کپلر-۱۸۶اف تنها یک سوم انرژی را که زمین از خورشید دریافت می‌کند را از ستاره خود دریافت می‌کند. ستاره والد کپلر-۱۸۶اف یک کوتوله قرمز است، بنابراین این دنیای بیگانه دوقلوی واقعی زمین نیست. این سیاره حدود ۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.

کپلر-۴۴۲بی(kepler-۴۴۲b)

این سیاره فراخورشیدی ۳۳ درصد بزرگتر از زمین است و به گفته ناسا هر ۱۱۲ روز یک بار به دور ستاره خود می‌چرخد. کشف کپلر-۴۴۲ که در فاصله ۱۱۹۴ سال نوری از زمین قرار دارد در سال ۲۰۱۵ انجام شد. نتایج یک مطالعه که در سال ۲۰۲۱ در مجله "Monthly Notices of the Royal Astronomical Society " منتشر شد، نشان داد که این سیاره فراخورشیدی ممکن است نور کافی برای حفظ یک بیوسفر بزرگ را دریافت کند. محققان احتمال توانایی سیارات مختلف برای انجام فتوسنتز را تجزیه و تحلیل کردند. آنها دریافتند که کپلر-۴۴۲بی تابش کافی از ستاره خود دریافت می‌کند. زیست‌کُره یا بیوسفر(Biosphere) به آن بخش یا لایه از کره زمین گفته می‌شود که در آن زندگی وجود دارد. این لایه زیستگاه انسان و دیگر موجودات زنده همچون پرندگان، ماهیان یا سازواره‌ها و موجودات خاک‌زی است و تا لایه‌های زیرین از زمین که ریشه درختان و دیگر جانداران نفوذ می‌کند، ادامه دارد.

کپلر۴۵۲بی(Kepler-۴۵۲b)

به گفته ناسا، این سیاره که کشف آن در سال ۲۰۱۵ اعلام شد، اولین سیاره به اندازه زمین است که به دور ستاره‌ای به اندازه خورشید می‌چرخد. کپلر۴۵۲بی ۶۰ درصد از زمین بزرگ‌تر است و ستاره والد آن یعنی کپلر ۴۵۲ حدود ۱۰ درصد بزرگتر از خورشید است. کپلر ۴۵۲ بسیار شبیه به خورشید است و این سیاره فراخورشیدی نیز در منطقه قابل سکونت در مدار قرار دارد. کاشفان آن می‌گویند که کپلر۴۵۲بی با وسعت ۱.۶ برابر زمین، به احتمال خیلی بالا سیارکی سنگی است. کپلر۴۵۲بی در فاصله ۱۴۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد. کپلر۴۵۲بی فقط ۲۰ روز بیشتر از زمین طول می‌کشد تا به دور ستاره خود بچرخد.

کپلر-۱۶۴۹سی(Kepler-۱۶۴۹c)

زمانی که داده‌های تلسکوپ فضایی کپلر ناسا مجددا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند، دانشمندان کپلر-۱۶۴۹سی را کشف کردند. این سیاره فراخورشیدی از نظر اندازه شبیه به زمین است و در منطقه قابل سکونت ستاره‌اش به دور آن می‌چرخد. به گفته ناسا در طول جمع‌آوری داده‌های اولیه از تلسکوپ، یک الگوریتم رایانه‌ای بدن این جرم نجومی را به اشتباه شناسایی کرد، اما در سال ۲۰۲۰ محققان کشف کردند که این یک سیاره است. کپلر-۱۶۴۹سی در فاصله ۳۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد و تنها ۱.۰۶ برابر بزرگ‌تر از زمین است. دانشمندان هنگام مقایسه نوری که این دو سیاره از ستاره‌های خود دریافت می‌کنند، متوجه شدند که این سیاره فراخورشیدی ۷۵ درصد نوری را که زمین از خورشید می‌گیرد را دریافت می‌کند.

پروکسیما قنطورس بی یا پروکسیما بی(Proxima Centauri b)

به گفته سایت کاوش سیارات فراخورشیدی ناسا، پروکسیما قنطورس بی تنها چهار سال نوری از زمین فاصله دارد و همین موضوع آن را به نزدیک‌ترین سیاره فراخورشیدی شناخته شده به زمین تبدیل می‌کند. این سیاره فراخورشیدی که در سال ۲۰۱۶ کشف شد، جرمی ۱.۲۷ برابر جرم زمین دارد. این سیاره فراخورشیدی را می‌توان در منطقه قابل سکونت ستاره‌اش یعنی پروکسیما قنطورس یافت اما در معرض تابش شدید فرابنفش قرار دارد و دلیل این امر نیز آن است که این سیاره در فاصله بسیار نزدیکی به ستاره والد قرار دارد و دوره مداری آن فقط ۱۱.۲ روز است.

تراپیست-۱ئی (TRAPPIST-۱e)

سیاراتی که در حال چرخش به دور ستاره‌ای به نام تراپیست-۱ است، هم اندازه‌ترین سیارات مشابه زمین هستند که در منطقه قابل سکونت یک ستاره کشف شده اند. این منظومه سیاره‌ای از هفت جهان تشکیل شده است. آب در اکثر این سیارات احتمالا در اوایل شکل‌گیری منظومه تبخیر شده است. با این حال نتایج یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ نشان داد که برخی از این سیارات می‌توانند آب بیشتری نسبت به اقیانوس‌های زمین در خود نگه دارند. تصور می‌شود یکی از این سیارات به نام تراپیست-۱ئی بیشترین احتمال را دارد که از حیات(آنگونه ما می‌شناسیم) پشتیبانی کند.

نقش تلسکوپ جیمز وب در بررسی سیارات فراخورشیدی

تلسکوپ فضایی "جیمز وب" در بخشی از ماموریت خود قرار است به بررسی سیارات فراخورشیدی بپردازد تا نحوه تشکیل شدن و قابل سکونت بودن آنها را مشخص کند. تلسکوپ جیمز وب علاوه بر کاوش و بررسی نخستین ستارگانی که پس از انفجار بزرگ شکل گرفته‌اند، دوربین خود را به سوی سیارات فراخورشیدی قرار می‌دهد. این سیارات بیگانه، اندازه‌ها و آرایش‌های شگفت‌انگیزی دارند.

منبع: خبرگزاری ایسنا

منبع: آفتاب

کلیدواژه: جیمز وب سیاره منطقه قابل سکونت ستاره سیاره فراخورشیدی بزرگتر از زمین سیارات فراخورشیدی دور ستاره خود سال نوری از زمین دور ستاره ای تلسکوپ فضایی خود می چرخد سکونت قرار روز یک بار جیمز وب کشف شد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۵۳۲۳۸۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مرگ و زندگی ما به دست میدان مغناطیسی زمین است!

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، بدون میدان مغناطیسی زمین ، پرتوهای خورشیدی می‌توانند پوشش اتمسفر سیاره را بشکنند و باعث افزایش سطح تابش مضر در سطح زمین شوند. این تابش مضر می‌تواند به سلول‌های زنده و جانداران آسیب برساند و در نتیجه، زمین نابارور و غیرقابل زندگی شود.

به نقل از تکراتو، بسیاری از عوامل باید به درستی با هم هماهنگ می‌شدند تا زمین برای سکونتگاه مناسب باشد. نه تنها باید سیاره دقیقاً در فاصله مناسبی از خورشید قرار داشته باشد، بلکه باید سنگی، دارای آب مایع در سطح (منظور جنس سیاره زمین که از سنگ است و در آن آب وجود دارد) و دارای مواد مناسب برای زندگی باشد و البته از میدان مغناطیسی نیرومندی برخوردار باشد که از تابش خطرناک خورشید و فضای بین‌ستاره‌ای جلوگیری کند تا به سطح نرسد.

ضعف میدان مغناطیسی زمین می‌تواند زمین را به سمت خشکسالی و تغییرات جوی بکشاند؟

گرچه میدان مغناطیسی سیاره عمدتا ثابت است، اما در طول زمان نوساناتی هم دارد. در یک مطالعه جدید، دانشمندان دانشگاه راچستر نقطه ضعف آن را در تاریخ زمین شناسایی کردند که بسیار عجیب است. تصور کنید، زمانی که میدان مغناطیسی زمین ضعیف و اشعه‌های خورشیدی مستقیما به زمین می‌تابید، این اتفاق میلیون‌ها سال قبل از پیدایش انسان رخ داد. عجیب اینجاست که این اتفاق باعث انقراض جمعی نشد. ممکن بود فکر کنیم که زمین در این شرایط نابارور می‌شود و حیات پیچیده نمی‌تواند پدیدار شود، اما به طرز عجیبی، زندگی ادامه پیدا کرد.

مواد باستانی به دلیل ذرات مغناطیسی در آن‌ها وجود دارند، می‌توانند تاریخچه‌ای از قدرت میدان مغناطیسی زمین را در آن زمان نگه دارند. پژوهشگران راچستر این میدان مغناطیسی را در نمونه‌هایی که از بلورهای فلدسپات و پیروکسن که مربوط به بیش از ۲ میلیارد سال پیش بود، با نمونه‌هایی که از ۵۹۱ میلیون سال پیش باقی مانده را با یکدیگر مقایسه کردند. آن‌ها متوجه شدند که نمونه‌های قدیمی رکوردی از میدان مغناطیسی با قدرت مشابه با امروز ثبت کرده‌اند، اما نمونه‌های جوان نشان دادند که میدان مغناطیسی در آن زمان فقط ۳٪ از قدرت فعلی خود بود؛ خیلی ضعیف‌تر چیزی که تاکنون می‌دانستیم.

برداشت یک هنرمند از دوره زمین‌شناختی ادیاکاران، زمانی که میدان مغناطیسی زمین در ضعیف‌ترین تصویر دانشگاه روچستر بود / Michael Osadciw

به نظر می‌رسد که این میدان مغناطیسی ضعیف قبل از اینکه قدرت سابق خود را بازیابد، حداقل ۲۶ میلیون سال طول کشیده است. در این دوران، هسته داخلی زمین سخت و جامد و میدان مغناطیسی زمین تقویت شده بود. این اتفاق از دیدگاه تحقیقاتی تیم موردنظر ادامه یافته و تایید شده بود. به طور کلی، وقتی که هسته داخلی سیاره‌ها سرد و جامد می‌شود، فرایندی به نام “تبدیل فوق‌العاده” رخ می‌دهد که به تولید میدان مغناطیسی قوی کمک می‌کند. این میدان مغناطیسی قوی موجب استحکام و پایداری بیشتر میدان مغناطیسی زمین می‌شود، که از نظر زمین‌شناسی و زندگی روی زمین بسیار مهم است.

این جمله به معنای این است که وقتی که میدان مغناطیسی زمین ضعیف می‌شود، بیشتر تابش‌های کیهانی به عمق جو زمین نفوذ می‌کنند. اگر این اتفاق امروز رخ دهد، احتمالاً موجب ایجاد حوادث انقراض جمعی موجودات زنده خواهد شد. اما به طرز جالبی، این نقطه ضعف تاریخی ممکن است در فرآیند تکامل نیاکان همه حیوانات مؤثر بوده باشد.

به طور توضیحی، وقتی که میدان مغناطیسی ضعیف می‌شود و بیشتر تابش‌های کیهانی به سطح زمین می‌رسد، این باعث افزایش مقدار ذرات باردار در جو زمین می‌شود. این ذرات باردار می‌توانند باعث ایجاد تغییرات شیمیایی در اتمسفر شوند، از جمله افزایش سطح اکسیژن. افزایش اکسیژن می‌تواند به تغییراتی در اکوسیستم زمین و نهایتاً به فرگشت حیوانات منجر شود. بنابراین، این نقطه ضعف ممکن است به نحوه فرگشت نیاکان حیوانات کمک کرده باشد و در پیشرفت آن‌ها نقش داشته باشد.

دوره زمین‌شناختی ادیاکاران که از ۶۳۵ تا ۵۳۹ میلیون سال پیش به طول انجامید، مرحله‌ای کلیدی در فرگشت حیات روی زمین بود. در این دوره بود که اولین موجودات چندسلولی پیچیده ظاهر شدند، اما آن‌ها به ندرت شبیه جانداران امروزی بودند و عمدتاشبیه دیسک‌ها، لوله‌ها، پره‌ها، دونات‌ها یا فقط “کیسه‌های خاکی پر از گل” بودند. در واقع، دانشمندان نمی‌توانند حتی متوجه شوند که این جانداران، جلبک‌ها، قارچ‌ها، یا نسخه‌های اولیه از گیاهان یا حیوانات بودند.

فسیلی عجیب از Dickinsonia، که در دوره ادیاکاران وجود داشته است. کشف شده توسط Shuhai Xiao از دانشگاه ویرجینیا

به نظر می‌رسد بیشتر این گونه‌های عجیب‌الخلقه در دوره بعدی، کمبرین، از بین رفتند. در این دوره زمانی حیات شکوفایی عظیمی را شاهد بود و تعداد زیادی از گونه‌های مختلف و انواع تازه حیات به وجود آمدند. این اتفاق ممکن است به عنوان انقلابی در تاریخ زمین مطرح شود، زیرا شکل‌های مختلفی از حیات ایجاد شد که تا پیش از آن وجود نداشت.

به طور ساده در واقع بعد از انفجار عظیمی که در دوره ادیاکاران رخ داد، اکسیژن در سطح زمین افزایش پیدا کرده و باعث شد موجوداتی که تا قبل از این وجود نداشتند به وجود بیایند.

به عبارتی وقتی میدان مغناطیسی زمین ضعیف می‌شود، بیشتر تابش‌های خارجی می‌توانند به جو زمین نفوذ کنند. این تابش‌ها باعث باردار کردن ذرات جو می‌شوند و این ذرات می‌توانند اتم‌هایی مانند هیدروژن را از جو برداشت کنند. اگر مقدار کافی از این اتم‌های هیدروژن به فضا بروند، اتم‌های اکسیژن در جو تجمع پیدا می‌کنند (به‌جای اینکه با هیدروژن واکنش دهند و بخار آب تولید کنند). این افزایش اکسیژن در هوا به رشد و تقویت حیات کمک می‌کند.

اگر داستان ارائه‌شده درست باشد، نشان می‌دهد که شانس قابل توجهی وجود داشته است که زندگی پیشرفته قادر به فرگشت شود. اگر میدان مغناطیسی زمین به حالت ضعیف باقی می‌ماند، زمین ممکن بود به جای حفظ آب و شرایط مساعد برای زندگی، به سمت شرایط مشابه مریخ امروز حرکت کند.

جان تاردونو، یکی از نویسندگان این مطالعه می‌گوید: «اگر میدان مغناطیسی زمین بعد از دوره ادیاکاران به شدت ضعیف باقی می‌ماند، احتمالاً زمین به شکلی که امروزه می‌بینیم، باقی نمی‌ماند و ممکن بود به آرامی خشک شود و آب از سطح زمین ناپدید شود.»

۵۴۳۲۳

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1903305