حقایقی درباره هشتمین سیاره منظومه شمسی

ایتنا - نپتون هشتمین سیاره در منظومه شمسی است. گالیله یکی از نخستین کسانی بود که نپتون را به عنوان یک جرم فضایی‌ شناسایی کرد. با این حال، او بر اساس حرکت آهسته نپتون تصور کرد که این سیاره در واقع یک ستاره است. نپتون هشتمین و واپسین سیاره در منظومه شمسی است. به گفته ناسا، این غول گازی آبی‌رنگ، به مراتب از زمین بزرگتر است؛ به‌طوری که بیش از ۱۷ برابر زمین جرم دارد و حجم آن نیز نزدیک به ۵۸ برابر حجم زمین است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

هسته سنگی نپتون توسط مایعی لجن‌آلود که ترکیبی است از آب، آمونیاک و یخ متان، احاطه شده است.

به گزارش ایتنا و به نقل از Space، گالیله یکی از نخستین کسانی بود که نپتون را به عنوان یک جرم فضایی‌ شناسایی کرد. با این حال، او بر اساس حرکت آهسته نپتون تصور کرد که این سیاره در واقع یک ستاره است. نزدیک به دویست سال بعد و در سال ۱۸۴۶، اوربن ژان ژوزف لو وریر (ستاره‌شناس فرانسوی)، مکان تقریبی نپتون را با مطالعه اختلالات ناشی از گرانش در حرکات اورانوس محاسبه کرد.
 
درست در زمانی که لو وریر سرگرم محاسبه نپتون بود، جان کوچ آدامز نیز داشت همین کار را انجام می‌داد. این دو محقق به طور مستقل، پیش‌بینی‌های ریاضی تقریباً یکسانی درباره وجود نپتون ارائه کردند. لو وریر سپس یوهان گوتفرید گال (ستاره‌شناس آلمانی و همکار خود) را از محاسباتش مطلع کرد.

سپس گال و دستیارش هاینریش دآرست، با مشاهده و‌ شناسایی نپتون از طریق تلسکوپ در رصدخانه او در برلین، پیش بینی‌های لو وریر را تایید کردند. مطابق با سنت مرسوم و همانطور که لو وریر نیز پیشنهاد داد، نام این سیاره جدید از روی اساطیر یونانی و رومی انتخاب شد؛ نپتون، خدای رومی دریاها.
 
به گزارش ایتنا و به نقل از Space، تاکنون تنها یک مأموریت به مقصد نپتون انجام شده است: وویجر ۲ در سال ۱۹۸۹. امروزه، هنوز اسرار زیادی در مورد این سیاره خنک و آبی‌رنگ وجود دارد، همچون اینکه چرا بادهای آن بسیار سریع می‌وزند و چرا میدان مغناطیسی آن جابجا شده است.

با اینکه نپتون به دلیل قرار گرفتن در منظومه شمسی مورد توجه ماست، اما اخترشناسان همچنین علاقمندند تا با استفاده از آن، راجع به سیارات فراخورشیدی نیز اطلاعات بیشتری کسب کنند. به طور ویژه، ستاره‌‌شناسان علاقمند به یادگیری در مورد زیست‌پذیری مکان‌هایی هستند که از زمین بزرگترند. نپتون نیز مانند زمین، یک هسته سنگی دارد؛ اما جو آن بسیار غلیظ‌تر است که بدین‌ترتیب وجود هرگونه حیاتی را که ما می‌شناسیم، ناممکن می‌سازد.
 
علیرغم فاصله نپتون از خورشید، (به این معنی که نوری که به آن می‌رسد برای کمک به گرم کردن و هدایت جو آن بسیار ناچیز است)، بادهای نپتون می‌توانند به سرعت ۲۴۰۰ کیلومتر در ساعت برسند که بالاترین سرعتی است که تاکنون در منظومه شمسی‌ شناسایی شده است. این بادها با طوفان تاریک و بزرگی مرتبط بوده‌اند که وویجر ۲ در سال ۱۹۸۹ در نیمکره جنوبی نپتون آن را ردیابی کرد.

این «نقطه تاریک بزرگ» بیضی‌شکل که به‌صورت پادساعتگرد می‌چرخد، به اندازه کافی بزرگ بود تا کل زمین را در خود جای دهد و با سرعت ۱۲۰۰ کیلومتر در ساعت به سمت غرب در حرکت بود. زمانی که تلسکوپ فضایی هابل به جست‌وجوی این طوفان برآمد، به نظر می‌رسید ناپدید شده باشد. در طول دهه گذشته، هابل شاهد ظهور و سپس محو شدن سایر نقاط تاریک بزرگ در نپتون بوده است.
 

به دلیل دماها و فشارهای بالایی که روی نپتون و اورانوس وجود دارند، دانشمندان معتقدند کربن فشرده به شکل الماس، باعث ایجاد پدیده «باران الماسی» بر روی این غول‌های یخی می‌شود. محققان در سال ۲۰۱۷، توانستند شرایطی را که منجر به تشکیل الماس در آزمایشگاه می‌شود، شبیه‌سازی کنند و از این فرضیه باران الماسی در نپتون و اورانوس پشتیبانی کردند.
 
نپتون توسط حلقه‌هایی غیرعادی احاطه شده است که یکنواخت نیستند؛ اما دارای توده‌های ضخیم غباری به نام «قوس» هستند. تصور می‌شود که این حلقه‌ها نسبتاً جوان هستند. بر اساس مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۵، حلقه‌های نپتون ظاهراً بسیار ناپایدارتر از آنچه قبلا تصور می‌شد هستند، و برخی نیز به سرعت در حال اضمحلال هستند.
 
قطب‌های مغناطیسی نپتون در مقایسه با قطب‌هایی که در امتداد آنها می‌چرخد، تقریباً ۴۷ درجه به طرفین منحرف شده‌اند. به این ترتیب، میدان مغناطیسی این سیاره که حدود ۲۷ برابر قدرتمندتر از میدان مغناطیسی زمین است، در طول هر چرخش دچار نوسانات بسیار شدیدی می‌شود.
 
دانشمندان با مطالعه تشکیل ابر در این غول گازی، توانستند محاسبه کنند که یک روز در نپتون کمتر از ۱۶ ساعت طول می‌کشد. مدار بیضی‌شکل نپتون باعث می‌شود فاصله این سیاره تا خورشید، به طور میانگین نزدیک به ۴٫۵ میلیارد کیلومتر یا تقریباً ۳۰ برابر فاصله زمین تا خورشید باشد که بدین‌ترتیب نمی‌توان آن را با چشم غیرمسلح دید. نپتون تقریباً هر ۱۶۵ سال زمینی یک بار به دور خورشید می‌چرخد و نخستین دور آن را از زمان کشف، در سال ۲۰۱۱ تکمیل شد.
 
گفتنی است سیاره پلوتو، هر ۲۴۸ سال به مدت ۲۰ سال یا بیشتر در داخل مدار نپتون حرکت می‌کند و در این مدت از نپتون به خورشید نزدیکتر می‌شود. با این وجود، از سال ۲۰۰۶ که پلوتو به عنوان یک سیاره کوتوله دسته‌بندی شد، نپتون لقب دورترین سیاره از خورشید را از آن خود کرده است.
 
نپتون ۱۴ قمر شناخته‌شده دارد که مطابق با اسطوره‌های یونانی نامگذاری شده‌اند. بزرگترین آنها، تریتون نام دارد که در سال ۱۸۴۶ کشف شد.
 
تریتون تنها قمر کروی نپتون است. ۱۳ قمر دیگر این سیاره اشکالی نامنظم دارند. تریتون از این نظر نیز منحصربفرد است که تنها قمر بزرگ منظومه شمسی است که در جهتی مخالف چرخش سیاره خودش می‌چرخد.
 
تریتون بسیار سرد است و دمای سطح آن به منفی ۲۳۵ درجه سانتیگراد می‌رسد تا آن را به یکی از سردترین مکان‌ها در منظومه شمسی تبدیل کند. با این وجود، وویجر ۲ آبفشان‌هایی را‌ شناسایی کرد که مواد یخی را بیش از ۸ کیلومتر به سمت بالا پرتاب می‌کردند و نشان می‌داد که فضای داخلی آن گرم است. گفتنی است دانشمندان اکنون در حال بررسی احتمال وجود یک اقیانوس زیرسطحی در این قمر منجمد هستند. در سال ۲۰۱۰، دانشمندان موفق به کشف فصول در تریتون شدند.
 
ناسا در سال ۲۰۲۰، امکان انجام یک مأموریت فضایی جدید برای بازدید از تریتون را به نام «تریدنت» (Trident) اعلام کرد. لوئیز پراکتر (مدیر مؤسسه قمری و سیاره‌ای انجمن تحقیقات فضایی دانشگاه‌ها در هیوستون که تیم پیشنهادی تریدنت را رهبری می‌کند) در این مورد می‌گوید تریتون همیشه یکی از هیجان‌انگیزترین و جذاب‌ترین اجرام در منظومه شمسی بوده است.
 
در سال ۲۰۱۳، دانشمندانی که با SETI کار می‌کردند، با استفاده از داده‌های تلسکوپ فضایی هابل، یکی از قمرهای «گمشده» نپتون موسوم به «نایاد» را دیدند. این قمر که ۱۰۰ کیلومتر پهنا دارد، از سال ۱۹۸۹ که وویجر ۲ آن را کشف کرد، دیده نشده بود.
 
همچنین در سال ۲۰۱۳، دانشمندان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل، چهاردهمین قمر به نام S/2004 N 1 را پیدا کردند. این قمر کوچکترین قمر نپتون است و فقط ۱۸  کیلومتر پهنا دارد. به گفته ناسا، این نام موقتی به این به این قمر داده شد که این قمر، نخستین ماهواره (S) از نپتون (N) است که از روی عکس‌هایی که در سال ۲۰۰۴ گرفته شده بودند، کشف شد.

حقایقی کوتاه درباره نپتون
ترکیب اتمسفر (بر حسب حجم): ۸۰ درصد هیدروژن، ۱۹ درصد هلیوم، ۱٫۵ درصد متان
 
میدان مغناطیسی: تقریباً ۲۷ برابر قدرتمندتر از میدان مغناطیسی زمین
 
ترکیب جرمی: ۲۵ درصد سنگ، ۶۰ تا ۷۰ درصد یخ، ۵ تا ۱۵ درصد هیدروژن و هلیوم
 
ترکیب داخلی: آب، آمونیاک و یخ‌های متان. هسته متشکل از آهن و سیلیکات منیزیم
 
میانگین فاصله از خورشید: ۴٬۴۹۸٬۲۵۲٬۹۰۰ کیلومتر (۳۰ برابر فاصله زمین از خورشید)
 
نزدیکترین فاصله تا خورشید: ۴٬۴۵۹٬۶۳۰٬۰۰۰ کیلومتر (نزدیک به ۳۰ برابر نزدیکترین فاصله زمین تا خورشید)
 
دورترین فاصله تا خورشید: ۴٬۵۳۶٬۸۷۰٬۰۰۰ کیلومتر (بیش از ۳۰ برابر دورترین فاصله زمین تا خورشید).

منبع: ايتنا

کلیدواژه: فضا سیاره نپتون ناسا میدان مغناطیسی منظومه شمسی فاصله زمین تا خورشید ۳۰ برابر وویجر ۲

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.itna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ايتنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۸۷۱۹۱۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برخورد ۲ شراره خورشیدی قوی به زمین

شراره‌های خورشیدی فوران‌های بزرگ تابش الکترومغناطیسی خورشید هستند که از چند دقیقه تا چند ساعت طول می‌کشند و به تازگی ۲ شراره خورشیدی بسیار قدرتمند از خورشید به سمت منطقه اقیانوس آرام زمین رهسپار شده‌اند.

به گزارش ایسنا، منطقه لکه خورشیدی موسوم به AR۳۶۶۳ دو شراره خورشیدی قدرتمند را در عرض تنها شش ساعت از یکدیگر شلیک کرد.

به نقل از اسپیس، اولین فوران در شب ۲ مه رخ داد، زمانی که خورشید شراره خورشیدی کلاس X خود را آزاد کرد که قوی‌ترین دسته از شراره‌ها است، باعث خاموشی امواج کوتاه رادیویی در سراسر استرالیا، ژاپن و بخش بزرگی از چین شد.

فوران بعدی در صبح روز ۳ مه رخ داد، زمانی که خورشید یک شراره خورشیدی کلاس M را شلیک کرد که دومین دسته در قدرتمندترین شراره‌هاست.

کیت استرانگ فیزیکدان خورشیدی در حساب کاربری خود در شبکه ایکس نوشت: یک شراره در کلاس X! منطقه لکه خورشیدی AR۳۶۶۳ به تازگی یک شراره X۱.۷ تولید کرده است که یازدهمین شراره بزرگ تاکنون در این چرخه خورشیدی است. این یک شراره تکانشی بود که در مجموع حدود ۲۵ دقیقه طول کشید.

منطقه AR۳۶۶۳ یک منطقه میزبان لکه‌های خورشیدی است که به تازگی ظاهر شده است و کشف شده که دو شراره قدرتمند را در یک فاصله کوتاه شلیک می‌کند.

شراره‌های خورشیدی فوران‌های بزرگ تابش الکترومغناطیسی خورشید هستند که از چند دقیقه تا چند ساعت طول می‌کشند. این طغیان ناگهانی انرژی الکترومغناطیسی با سرعت نور حرکت می‌کند، بنابراین اثر آن بر سمت روز زمین و بر جو بیرونی آن قابل مشاهده است.

شراره خورشیدی از انفجار بزرگ در جو خورشید به وجود می‌آید و باعث آزاد شدن انرژی در حد یک‌ ششم انرژی خروجی از سطح خورشید در هر دقیقه می‌شود. این پدیده در سایر ستارگان هم دیده می‌شود که به آنها نیز «شراره ستاره‌ای» گفته می‌شود. شراره خورشیدی کلیه لایه‌های سطح خورشید شامل شیدسپهر، تاج خورشیدی و فام‌سپهر را تحت تأثیر قرار می‌دهد و باعث گرم شدن پلاسما تا چندین میلیون درجه کلوین می‌شود. همچنین باعث سرعت گرفتن الکترون‌ها، پروتون‌ها و یون‌های سنگین تا نزدیکی سرعت نور می‌شود. همچنین اشعه‌ای را تولید می‌کند و لایه‌های الکترومغناطیس را ایجاد می‌کند که شامل کلیه امواج الکترومغناطیس از امواج رادیویی تا اشعه گاما است. شراره‌ها خود را از آزادسازی انرژی مغناطیسی ذخیره‌شده در تاج خورشیدی تغذیه می‌کنند.

لکه انفجاری خورشیدی رو به زمین

در زمان هر دو فوران، لکه انفجاری خورشید رو به زمین بود و یک پرتاب جرم تاجی(CME) می‌توانست حداقل یکی از این شراره‌های خورشیدی را همراهی کند. پرتاب جرم تاجی یک دفع بزرگ پلاسما و میدان مغناطیسی است.

خروج جرم از تاج خورشیدی فورانِ پرجرم از باد خورشیدی و افزایش میدان‌های مغناطیسی است که از تاج خورشید بیرون می‌آید و در فضا منتشر می‌شود. خروج جرم از تاج خورشیدی معمولاً با دیگر پدیده‌های خورشیدی مانند شراره خورشیدی همراه است. این پدیده از مناطق فعال خورشید مانند لکه‌های گروهی خورشید برمی‌خیزد و در بیشینه، روزانه سه بار فوران جرم از تاج خورشید در قالب باد خورشیدی در فضا منتشر می‌شود که سرعت مافوق صوت معادل ۲۵۰ تا ۷۰۰ کیلومتر بر ثانیه دارند و این مقدار در کمینه به یک خروج در هر پنج روز می‌رسد.

بر اساس گزارش پایگاه Spaceweather، اندکی پس از شلیک شراره کلاس X، نیروی هوایی ایالات متحده یک انفجار رادیویی خورشیدی نوع ۲ را گزارش کرد که نوعی سیگنال رادیویی طبیعی منتشر شده توسط گاز لبه جلویی یک پرتاب جرم تاجی است.

نرخ رانش داخل این انفجار نشان دهنده سرعت پرتاب ۹۶۰ کیلومتر بر ثانیه‌ای است. تصاویر تاج نگاری SOHO از آن زمان وجود پرتاب جرم تاجی را تایید کرده است. بخش اعظم آن از شمال سیاره ما عبور خواهد کرد و جناح جنوبی آن در اواخر امروز(۵ مه) یک ضربه چشمگیر به زمین وارد می‌کند.

پرتاب جرم تاجی می‌تواند ارتباطات را مختل کند

یک پرتاب جرم تاجی هدایت شده به سمت زمین می‌تواند شبکه‌های برق، شبکه‌های مخابراتی و ماهواره‌ها را مختل کند و فضانوردان را در معرض دوزهای خطرناک تشعشع قرار دهد.

با این حال، ناظران آسمان از آنها استقبال می‌کنند، چرا که می‌توانند طوفان‌های ژئومغناطیسی را برانگیزند که به نوبه خود نمایش‌هایی بی‌نظیر در قالب شفق قطبی را ارائه می‌دهند.

هنگامی که یک شراره خورشیدی به اندازه کافی قوی شلیک شود، یونیزاسیون در لایه‌های پایین‌تر و متراکم‌تر یونوسفر اتفاق می‌افتد. امواج رادیویی که با الکترون‌ها در این لایه تعامل دارند، به دلیل برخوردهای مکرر که در محیط چگالی بالاتر یونوسفر رخ می‌دهد، انرژی خود را از دست می‌دهند و شفق قطبی را پدید می‌آورند.

انتهای پیام