کشف سیاره ای که به سمت زمین میآید!
تاریخ انتشار: ۲ تیر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۳۳۶۳۹۱
به گزارش جام جم آنلاین، لبه منظومه شمسی ما مملو از اجرام شگفت انگیز از گذشته باستانی جهان است، اما به تازگی مشخص شده که یکی از این اجرام در حال حرکت به سمت همسایگی زمین است.
ستارهشناسان یک سیاره کوچک را در مسیری که در مدار ۶۰۰ هزار ساله خود ملاقات نزدیکی با خورشید خواهد داشت، شناسایی کردهاند.
البته هیچ خطری ما را تهدید نمیکند، اما در مقیاس های کیهانی، اغراق نیست که این واقعه را یک ملاقات نزدیک بنامیم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
گفتنی است آخرین باری که یک جرم به این میزان به ما نزدیک شده است، نئاندرتالها هنوز زنده بودند.
این سیاره کوچک که «۲۰۱۴ UN۲۷۱» نامیده میشود، اخیراً در دادههای گرفته شده بین سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ از پروژه «بررسی انرژی تاریک» (DES) کشف شد. قطر آن بین ۱۰۰ تا ۳۷۰ کیلومتر تخمین زده شده است و اگر یک دنبالهدار از خارج از منظومه شمسی باشد، یک دنبالهدار بسیار بزرگ است.
«بررسی انرژی تاریک» (DES) یک بررسی در طیف نور مرئی و نزدیک به مادون قرمز است که هدف آن بررسی پویایی گسترش جهان و رشد ساختارهای مقیاس بزرگ است.
محققان میگویند: این جرم در مقیاسی مشابه، اگر بزرگتر از آن نباشد، مانند دنبالهدار بزرگ «C/۱۷۲۹ P۱» است و تقریباً بدون شک بزرگترین جرم «ابر اورت» است که تاکنون کشف شده است.
برجستهترین ویژگی «۲۰۱۴ UN۲۷۱» مسیر حرکت آن به دور خورشید است که به شدت گریزنده از مرکز و غیر عادی است و در مدار خود از «ابر اورت» به درون منظومه شمسی حرکت میکند و دوباره به همانجا برمیگردد. ملاقات این جرم آسمانی با منظومه شمسی ما هر ۶۱۲ هزار و ۱۹۰ سال یک بار رخ میدهد.
تفاوت بزرگی که در این ملاقات وجود دارد این است که این بار که نزدیکترین گذر از زمین را انجام دهد، میتوانیم آن را ببینیم. «۲۰۱۴ UN۲۷۱» در حال حاضر تقریباً ۲۲ واحد نجومی(AU) از خورشید فاصله دارد. یک واحد نجومی برابر با فاصله خورشید تا زمین است.
به عبارت دیگر، این سیاره کوچک یا مینی سیاره در حال حاضر از نپتون به خورشید نزدیکتر است و تقریباً در فاصله ۲۹.۷ واحد نجومی قرار دارد.
این مینی سیاره در حال نزدیک شدن به ماست و طی هفت سال مسافت اعجاب انگیز هفت واحد نجومی را طی خواهد کرد.
این جرم آسمانی در سال ۲۰۳۱ به نزدیکترین فاصله خود با خورشید خواهد رسید و از فاصله ۱۰.۹ با خورشید عبور میکند و به مدار زحل نزدیک میشود.
با این حال، این سیاره کوچک باید قبل از نزدیکترین ملاقات خود با خورشید، دنباله یک دنبالهدار معمولی را تشکیل دهد که این یک فرآیند طبیعی شامل بخار شدن مواد یخ زده به دلیل گرمای زیاد خورشید است.
اگر همه چیز طبق نظریه محققان پیش برود، ستارهشناسان از فرصتی بیبدیل برای بررسی یک جرم نادر از «ابر اورت» و بدون نیاز به ارسال یک کاوشگر به مسافتی فراتر از سیاره پلوتو برخوردار خواهند بود. اما متأسفانه ستارهشناسان آماتور بدون یک تلسکوپ قدرتمند احتمالاً هیچ چیز هیجانانگیزی نخواهند دید.
ستارهشناسان میگویند «۲۰۱۴ UN۲۷۱» احتمالاً به اندازه پلوتو یا حتی کمتر درخشندگی خواهد داشت. اما با وجود این، میتوانیم مطمئن باشیم که ستارهشناسان حرفهای گنجینه تصاویر خود از این جرم را احتکار نمیکنند و آنها را به محض دسترسی به اینترنت روانه فضای مجازی خواهند کرد.
هنگامی که این سیاره کوچک این ملاقات را انجام دهد، دوباره در بازگشت به تاریکی وحشتناک «ابر اورت» صدها هزار سال در راه خواهد بود تا زمانی که به فاصله سرسامآور ۶۰ هزار واحد نجومی به حداکثر فاصله خود از خورشید برسد.
منبع: ایسنا
منبع: جام جم آنلاین
کلیدواژه: منظومه شمسی اجرام سیاره کوچک ابر اورت جرم آسمانی سیاره کوچک ستاره شناسان منظومه شمسی دنباله دار واحد نجومی ابر اورت
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۳۳۶۳۹۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سیاره مشتری ممکن است عامل وجود ماه زمین باشد
در اوایل شکلگیری منظومه شمسی، زمانی بین ۶۰ تا ۱۰۰ میلیون سال پس از تولد خورشید، ظاهرا رویدادی موسوم به ناپایداری سیارههای بزرگ به هرج و مرج در میان سیارهها منجر و موجب شد تا غولهای گازی جابهجا و در مدارهای فعلی خود ساکن شدند.
به گزارش زومیت، دانشمندان معتقدند سیارههای مهاجر بهویژه سیاره مشتری احتمالا با از بین بردن ثبات مداری پیشسیارهای در ابعاد مریخ موسوم به تیا، زمینهساز شکلگیری ماه شدهاند. این ناپایداری عامل برخورد تیا با زمین بوده است. در نتیجهی این برخورد قطعاتی از زمین به داخل فضا پرتاب شدند و به مرور ماه را تشکیل دادند.
به لطف پژوهشهای مرتبط با ترکیب و موقعیت انواع مختلف سیارکها و دنبالهدارها، دانشمندان میدانند که رویداد فاجعهبار یادشده در اوایل تاریخ منظومه شمسی رخ داده است. با اینحال هنوز معماهای زیادی دربارهی این دوره وجود دارد.
بر اساس نظریه ناپایداری سیاره بزرگ، سیارههای غولپیکر مثل مشتری در اوایل حیات منظومه شمسی جابهجا شدند.برای مثال دانشمندان میدانند اجرام امروزی منظومهی شمسی بهویژه زمین، از دیسک گاز و غبار اطراف خورشید شکل گرفتهاند. با اینحال، برخی از این مواد مثل سیارکها و دنبالهدارها از مواد داخل دیسک تشکیل نشدهاند. در عوض شکلگیری این اجرام در فاصلهی نزدیک به خورشید قابل درکتر است. اگر مشتری و دیگر سیارههای غولپیکر از محل شکلگیری خود مهاجرت کرده باشند، احتمالا سیارکها و دنبالهدارها هم قادر به این کار بودهاند.
در منظومهی شمسی جوان، چهار سیاره غول گازی یعنی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون در فاصلهی نزدیکی نسبت به یکدیگر قرار داشتند. بهمرورزمان، برهمکنشهای گرانشی با خردهسیارههای آنسوی نپتون باعث شد زحل، اورانوس و نپتون به سمت بیرون مهاجرت کنند، در حالی که مشتری به سمت داخل حرکت کرد و بهاینترتیب به ناپایداری اجرام بخش داخلی منظومهی شمسی منجر شد. به گفتهی کریسا اودلیدو، دانشمند سیارهای دانشگاه لستر:
فرضیهی ناپایداری مداری امروزه به خوبی در جامعهی سیارهای پذیرفته شده است، با اینحال زمان رخ دادن این ناپایداری هنوز موضوع بحث است.دانشمندان نظریهی ناپایداری را «مدل نیس» مینامند. نام این مدل برگرفته از نام شهر میزبان رصدخانهی کوت دازور در فرانسه است که برای اولین بار این فرضیه در آنجا مطرح شد. در ابتدا دانشمندان تصور میکردند این ناپایداری بین ۵۰۰ میلیون تا ۸۰۰ میلیون سال پس از تولد خورشید رخ داد. در صورتی که این فرضیه حقیقت داشته باشد، همزمان با رویدادی موسوم به بمباران سنگین پسین است که طی آن سیارههای داخلی منظومهی شمسی هدف بمباران دنبالهدارهایی بودند که به لطف مهاجرت غولهای گازی از مدار خود منحرف شده بودند.
با اینحال شواهدی خلاف بمباران سنگین پسین وجود دارند و به باور دانشمندان ناپایداری حداکثر ۱۰۰ میلیون سال پس از شکلگیری منظومه شمسی رخ داد؛ یعنی زمانی که مشتری میتوانست سیارکهای تروجانش را در نقاط لاگرانژی L4 و L5 خود تصاحب کند. کوین والش از مؤسسهی پژوهشی بولدر کلرادو میگوید:
به نظر میرسد این توافق وجود دارد که ناپایداری مشابه مدل نیس کمتر از ۱۰۰ میلیون سال پس از شکلگیری منظومهی شمسی رخ داده است، اما نظریههای متفاوتی در حال ظهور هستند. بر اساس یک نظریه، ناپایداری ممکن است بهسرعت و تنها در فاصلهی چهار میلیون سال از شکلگیری منظومه شمسی رخ داده باشد. گروهی دیگر بر این باورند که دیرتر و حدود ۶۰ میلیون سال بعد رخ داده است. آودلیدو به کمک والش و دیگر دانشمندان سیارهای به دنبال پاسخ این معما هستند.پژوهشگرها بر نوعی شهابسنگ به نام EL کندریت انستاتیت تمرکز کردند که دارای فراوانی اندک آهن است و از نظر ترکیب و نسبت ایزوتوپی شباهت زیادی به مواد تشکیلدهندهی زمین دارد. آنها با بررسی این شهابسنگ میتوانند بگویند زمین و کندریتهای EL احتمالا از بخش یکسانی از دیسک شکلگیری ستارهای سرچشمه گرفتهاند.
با اینحال بدنهی میزبان کندریت EL دیگر نزدیک به زمین نیست. در واقع بر اساس رصدهای نجومی تلسکوپهای زمینی، این شهابسنگها به خانوادهی سیارکهای آتور تعلق دارند که در فاصلهی بسیار دوردست در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری قرار دارد. خانوادهی آتور و کندریتهای EL زمانی بخشی از یک سیارک بزرگ بودند که در برخورد نزدیک به سه میلیارد سال پیش قطعه قطعه شدند. این رویداد ربطی به ناپایداری بزرگ ندارد.
با این حال قطعا قرار گرفتن جد خانوادهی آتور در کمربند سیارکی، دلیل داشته است. به باور دانشمندان این عامل همان آشوبی است که به سرگردانی مشتری انجامید؛ بنابراین کندریتهای EL زمانسنجهای خوبی برای این رویداد به شمار میروند، زیرا سابقهی شفافی از اتفاقات را در خود دارند.
در اوایل حیات منظومه شمسی، جرمی موسوم به تیا با زمین برخورد کرد.پژوهشگرها با استفاده از شبیهسازیهای متغیر، سناریوهای متعددی را برای مهاجرت سیارهی مشتری مدلسازی کردند. آنها در نهایت به این نتیجه رسیدند که سیارهی مشتری حدود ۶۰ میلیون سال پس از تولد منظومه شمسی باعث قرار گرفتن جرم میزبان آتور در کمربند سیارکی شد. حالا دانشمندان میتوانند بگویند ناپایداری بزرگ بین ۶۰ میلیون تا ۱۰۰ میلیون سال رخ داده است. بر اساس توضیحات والش:
آدولیدو متوجه شد مدل نیس که بر اساس آن مدار سیارههای غولپیکری در بازهای ۱۰ تا ۲۰ میلیون ساله در هم میریزند، بهترین و شاید تنها زمان ارسال سیارکها به منطقهی خانوادهی سیارکی آتور بوده است.از سویی، برخورد بین زمین و تیا که به شکلگیری ماه انجامید در همین زمان رخ داده است. به گفتهی آودلیدو:
میدانیم برخورد بزرگی بین پیشسیاره زمین و تیا رخ داده است که دارای ترکیب بسیار مشابه بودهاند. تخمینهای سنی موجود، حاصل نمونههای دریافتی از ماه هستند. درحالیکه دیگر همکاران نشان میدهند این برخورد نتیجهی ناپایداری سیارههای بزرگ بوده است.البته راهی برای اثبات دقیق ادعای فوق وجود ندارد زیرا وقتی بحث ۴٫۵ میلیارد سال پیش به میان میآید، اثبات یک نظریه کار دشواری خواهد بود. با اینحال پژوهشگرها بر این مسئله توافق دارند که برخورد تشکیل دهندهی ماه زمین همزمان با ناپایداری سیاره غولپیکر رخ داده است. به نوشته آودلیدو:
پژوهش ما این رویدادها را در یک بازهی زمانی منسجم قرار میدهد. با اینکه رسیدن به اثباتی جامع برای تأثیر مشتری بر شکلگیری ماه زمین ممکن نیست، شواهد کاملا بیانگر هستند.بنابراین دفعهی بعد که به چهرهی نقرهای ماه در آسمان شب نگاه میکنید، بدانید که ماه زمین میراث شرایط آغازین منظومه شمسی است؛ یعنی زمانی که پای مشتری در میان بود.
یافتههای پژوهش ۱۶ آوریل در مجلهی ساینس منتشر شد.
کانال عصر ایران در تلگرام