۴۰ سال زمانِ گذر از فصلی به فصل دیگر در نپتون / سیاره‌ای که متفاوت‌ترین ماه منظومه شمسی را دارد

نپتون که آخرین سیاره منظومه شمسی است با درجه چرخشی شبیه به زمین دارای فصول مختلف و طولانی است. به گزارش خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجو، نپتون با محیطی تاریک، سرد و تحت تأثیر باد‌های مافوق صوت، هشتمین و دورترین سیاره در منظومه شمسی است. نپتون تنها سیاره‌ای است که با چشم غیرمسلح قابل دیدن نیست. این سیاره در سال ۱۸۴۶ کشف شد و یک سال خود را ۱۶۵ سال بعد یعنی در سال ۲۰۱۱ کامل کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این سیاره به قدری از خورشید فاصله دارد که اواسط ظهر در این سیاره غول‌پیکر آبی شبیه به گرگ‌ومیش است. نور گرم خورشید که ما از سیاره خود می‌بینیم، تقریبا ۹۰۰ برابر نور خورشید در نپتون است. غول‌ یخی منظومه شمسی، اولین سیاره‌ای است که مکان آن با استفاده از محاسبات ریاضیاتی تخمین زده شد. نام این سیاره از نپتون، خدای دریا در روم باستان گرفته شده است.
اندازه و فاصله
نپتون با شعاع ۲۴۶۲۲ کیلومتر، تقریبا چهار برابر زمین است. میانگین فاصله این سیاره از خورشید ۴.۵ میلیارد کیلومتر یا حدود ۳۰ واحد نجومی است. با این فاصله حدود ۴ ساعت طول می‌کشد تا نور خورشید به نپتون برسد.
مدار و چرخش
هر روز در نپتون ۱۶ ساعت و هر دور چرخش به دور خورشید ۱۶۵ سال زمینی طول می‌کشد. گاهی نپتون حتی از سیاره کوتوله، پلوتو، نیز دورتر از خورشید قرار می‌گیرد. مدار عجیب و بیضی شکل پلوتو، آن را هر ۲۴۸ سال یکبار زمینی به مدت ۲۰ سال وارد مدار نپتون می‌کند. این موضوع باعث می‌شود که پلوتو در فاصله نزدیک‌تری به خورشید قرار بگیرد و آخرین باری که این اتفاق رخ داد از سال ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۹ بوده است.
محور چرخش نپتون نسبت به صفحه چرخش آن به دور خورشید، ۲۸ درجه منحرف شده که شبیه به زوایای زمین و مریخ است؛ بنابراین نپتون مانند زمین فصل‌های مختلف را با طول بیش از ۴۰ سال تجربه می‌کند.
ساختار
بیشتر جرم نپتون از یک مایع متراکم از مواد یخی شامل آب، متان و آمونیاک، بالای یک هسته کوچک و سنگی تشکیل شده است. در میان سیارات غول‌پیکر، نپتون متراکم‌ترین است. دانشمندان فکر می‌کنند ممکن است اقیانوسی از آب فوق‌العاده گرم در زیر ابر‌های سرد نپتون وجود داشته باشد که بعلت فشار بالای سیاره نمی‌جوشد.
شکل‌گیری
نپتون همانند دیگر سیارات ۴.۵ میلیارد سال پیش هنگام شکل‌گیری منظومه شمسی با گردهم آمدن گردوغبار تشکیل شد. همانند اورانوس، این سیاره نیز احتمالا در نزدیکی خورشید شکل گرفته، اما ۴ میلیارد سال پیش در مکان کنونی خود در منظومه شمسی قرار گرفته است.
سطح
نپتون سطح جامد ندارد. جو آن تا عمق زیادی گسترش داشته و به تدریج با آب و دیگر یخ‌های ذوب شده در یک هسته جامد و سنگین با جرمی تقریبا برابر زمین، ادغام می‌شود.
اتمسفر
جو نپتون بیشتر از هیدروژن و هلیوم با میزان کمی متان تشکیل شده است. نپتون دارای رنگ روشن و درخشان آبی است که می‌تواند بعلت وجود یک ترکیب ناشناخته باشد. باد‌های نپتون علیرغم فاصله زیاد و دریافت انرژی کم از خورشید، می‌توانند سه برابر مشتری و ۹ برابر کره زمین باشند. این بادها، ابر‌های یخ‌زده متانی را تا ۲۰۰۰ کیلومتر بر ساعت جابجا می‌کنند.
مگنتوسفر
محور اصلی میدان مغناطیسی نپتون به اندازه ۴۷ درجه نسبت به محور چرخش سیاره منحرف شده است. مگنتوسفر نپتون نیز بعلت این ناهمسویی، طی هر چرخش تغییرات شدیدی را تحمل می‌کند. این میدان مغناطیسی حدود ۲۷ برابر میدان زمین قدرت دارد.
حلقه
نپتون حداقل پنج حلقه اصلی و چهار حلقه کمانی دارد. حلقه‌های نپتون به ترتیب از داخل به خارج، گال، لوریر، لاسل، آراگو و آدامز هستند. چهار کمان برجسته این سیاره آزادی، برابری، برادری و شجاعت نام دارند. کمان‌های این سیاره عجیب هستند، زیرا طبق پیش‌بینی قوانین حرکتی باید بهم چسبیده باشند، اما بطور مساوی از هم فاصله دارند.
قمر
نپتون ۱۴ قمر شناخته شده دارد. بزرگترین قمر نپتون تریتون در ۱۰ اکتبر ۱۸۴۶ توسط ویلیام لاسل، تنها ۱۷ رو پس از کشف خود سیاره، کشف شد. تریتون تنها قمر در منظومه شمسی است که در خلاف جهات سیاره خود می‌چرخد. این قمر بسیار سرد بوده و دمای سطح آن در حدود منفی ۲۳۵ درجه سانتیگراد است.
امکان حیات
با اطلاعات امروزی، محیط نپتون برای زندگی مساعد نیست. دما و فشار بالای آن برای سازگاری موجودات زنده چندان مناسب نیست.
این سیاره را از نزدیک ببینید
سایت ناسا (https://solarsystem.nasa.gov/) برای علاقه‌مندان به نجوم سیستم سه بعدی را طراحی کرده که از طریق آن شما می‌توانید سیاره نپتون و ویژگی‌های آن را بصورت سه بعدی مشاهده کنید.

منبع: خبرگزاری دانشجو

کلیدواژه: سیاره نپتون همسایه های زمین منظومه شمسی منظومه شمسی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۶۱۵۱۸۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برخورد ۲ شراره خورشیدی قوی به زمین

شراره‌های خورشیدی فوران‌های بزرگ تابش الکترومغناطیسی خورشید هستند که از چند دقیقه تا چند ساعت طول می‌کشند و به تازگی ۲ شراره خورشیدی بسیار قدرتمند از خورشید به سمت منطقه اقیانوس آرام زمین رهسپار شده‌اند.

به گزارش ایسنا، منطقه لکه خورشیدی موسوم به AR۳۶۶۳ دو شراره خورشیدی قدرتمند را در عرض تنها شش ساعت از یکدیگر شلیک کرد.

به نقل از اسپیس، اولین فوران در شب ۲ مه رخ داد، زمانی که خورشید شراره خورشیدی کلاس X خود را آزاد کرد که قوی‌ترین دسته از شراره‌ها است، باعث خاموشی امواج کوتاه رادیویی در سراسر استرالیا، ژاپن و بخش بزرگی از چین شد.

فوران بعدی در صبح روز ۳ مه رخ داد، زمانی که خورشید یک شراره خورشیدی کلاس M را شلیک کرد که دومین دسته در قدرتمندترین شراره‌هاست.

کیت استرانگ فیزیکدان خورشیدی در حساب کاربری خود در شبکه ایکس نوشت: یک شراره در کلاس X! منطقه لکه خورشیدی AR۳۶۶۳ به تازگی یک شراره X۱.۷ تولید کرده است که یازدهمین شراره بزرگ تاکنون در این چرخه خورشیدی است. این یک شراره تکانشی بود که در مجموع حدود ۲۵ دقیقه طول کشید.

منطقه AR۳۶۶۳ یک منطقه میزبان لکه‌های خورشیدی است که به تازگی ظاهر شده است و کشف شده که دو شراره قدرتمند را در یک فاصله کوتاه شلیک می‌کند.

شراره‌های خورشیدی فوران‌های بزرگ تابش الکترومغناطیسی خورشید هستند که از چند دقیقه تا چند ساعت طول می‌کشند. این طغیان ناگهانی انرژی الکترومغناطیسی با سرعت نور حرکت می‌کند، بنابراین اثر آن بر سمت روز زمین و بر جو بیرونی آن قابل مشاهده است.

شراره خورشیدی از انفجار بزرگ در جو خورشید به وجود می‌آید و باعث آزاد شدن انرژی در حد یک‌ ششم انرژی خروجی از سطح خورشید در هر دقیقه می‌شود. این پدیده در سایر ستارگان هم دیده می‌شود که به آنها نیز «شراره ستاره‌ای» گفته می‌شود. شراره خورشیدی کلیه لایه‌های سطح خورشید شامل شیدسپهر، تاج خورشیدی و فام‌سپهر را تحت تأثیر قرار می‌دهد و باعث گرم شدن پلاسما تا چندین میلیون درجه کلوین می‌شود. همچنین باعث سرعت گرفتن الکترون‌ها، پروتون‌ها و یون‌های سنگین تا نزدیکی سرعت نور می‌شود. همچنین اشعه‌ای را تولید می‌کند و لایه‌های الکترومغناطیس را ایجاد می‌کند که شامل کلیه امواج الکترومغناطیس از امواج رادیویی تا اشعه گاما است. شراره‌ها خود را از آزادسازی انرژی مغناطیسی ذخیره‌شده در تاج خورشیدی تغذیه می‌کنند.

لکه انفجاری خورشیدی رو به زمین

در زمان هر دو فوران، لکه انفجاری خورشید رو به زمین بود و یک پرتاب جرم تاجی(CME) می‌توانست حداقل یکی از این شراره‌های خورشیدی را همراهی کند. پرتاب جرم تاجی یک دفع بزرگ پلاسما و میدان مغناطیسی است.

خروج جرم از تاج خورشیدی فورانِ پرجرم از باد خورشیدی و افزایش میدان‌های مغناطیسی است که از تاج خورشید بیرون می‌آید و در فضا منتشر می‌شود. خروج جرم از تاج خورشیدی معمولاً با دیگر پدیده‌های خورشیدی مانند شراره خورشیدی همراه است. این پدیده از مناطق فعال خورشید مانند لکه‌های گروهی خورشید برمی‌خیزد و در بیشینه، روزانه سه بار فوران جرم از تاج خورشید در قالب باد خورشیدی در فضا منتشر می‌شود که سرعت مافوق صوت معادل ۲۵۰ تا ۷۰۰ کیلومتر بر ثانیه دارند و این مقدار در کمینه به یک خروج در هر پنج روز می‌رسد.

بر اساس گزارش پایگاه Spaceweather، اندکی پس از شلیک شراره کلاس X، نیروی هوایی ایالات متحده یک انفجار رادیویی خورشیدی نوع ۲ را گزارش کرد که نوعی سیگنال رادیویی طبیعی منتشر شده توسط گاز لبه جلویی یک پرتاب جرم تاجی است.

نرخ رانش داخل این انفجار نشان دهنده سرعت پرتاب ۹۶۰ کیلومتر بر ثانیه‌ای است. تصاویر تاج نگاری SOHO از آن زمان وجود پرتاب جرم تاجی را تایید کرده است. بخش اعظم آن از شمال سیاره ما عبور خواهد کرد و جناح جنوبی آن در اواخر امروز(۵ مه) یک ضربه چشمگیر به زمین وارد می‌کند.

پرتاب جرم تاجی می‌تواند ارتباطات را مختل کند

یک پرتاب جرم تاجی هدایت شده به سمت زمین می‌تواند شبکه‌های برق، شبکه‌های مخابراتی و ماهواره‌ها را مختل کند و فضانوردان را در معرض دوزهای خطرناک تشعشع قرار دهد.

با این حال، ناظران آسمان از آنها استقبال می‌کنند، چرا که می‌توانند طوفان‌های ژئومغناطیسی را برانگیزند که به نوبه خود نمایش‌هایی بی‌نظیر در قالب شفق قطبی را ارائه می‌دهند.

هنگامی که یک شراره خورشیدی به اندازه کافی قوی شلیک شود، یونیزاسیون در لایه‌های پایین‌تر و متراکم‌تر یونوسفر اتفاق می‌افتد. امواج رادیویی که با الکترون‌ها در این لایه تعامل دارند، به دلیل برخوردهای مکرر که در محیط چگالی بالاتر یونوسفر رخ می‌دهد، انرژی خود را از دست می‌دهند و شفق قطبی را پدید می‌آورند.

انتهای پیام